"Uste dut mutilen talde batean jokatzeak gogorragoa egin nauela"
San Fidel Ikastolan lehen pausoak eman, Gernikan gaitasunak bereganatu, eta Athleticen deia jaso zuenetik, futbolean bere bidea egiten dihardu Ziara Vegak (Muxika, 2007).
Nondik datorkizu futbolarekiko pasioa?
Txikia nintzenetik, etxean futbola asko ikusi izan da. Gainera, nire lehengusuak futbolean jokatzen zuen, eta, bere partidak ikusten joaten nintzenean, inbidia puntu bat sentitzen nuen. San Fidel Ikastolan saskibaloia eta futbola egiten nituen hasieran, biak uztartuz; baina, bat aukeratu behar izan nuenean, futbolaren alde egin nuen. Futbol 5a egiten nuen lehenik, ikastolan; Gernikara pasatzean, ordea, futbol 7arekin hasi nintzen.
Atezaina zara: zein da hautu horren oinarria?
Egia esan, ez dakit. Egia da beti gustatu izan zaidala atezain jokatzea, baina nire hastapenak aurrelari moduan egin nituen. Baina ez nintzen guztiz beteta sentitzen. Partidu batean, gure taldeko atezaina falta zela eta, ni jarri nintzen, eta horrek bai bete ninduen. Hortik aurrera, beti aritu izan naiz atezain gisa.
Aipatu bezala, Gernikan egon zinen Athleticen deia jaso aurretik. Nola gogoratzen dituzu urte horiek?
Oso pozik. Nire lagunen taldekidea nintzen, eta hori beti da pozgarria. Bi urte egon nintzen hemen, Gernikan. Hori bai, talde mistoak ziren, bai Gernikakoa, bai ikastolakoa. Gernikan, adibidez, ni nintzen neska bakarra taldean; asko jota, bi ginen. Desberdina da, oso desberdina.
Ezin nintzen mutilen aldagela berean aldatu, eta ni bakarrik aldatzen nintzen, askotan, epaileen aldageletan.
Eta nola kudeatu zenuen hori?
Apur bat gogorra izan zen, egia esan. Ezin nintzen mutilen aldagela berean aldatu, eta ni bakarrik aldatzen nintzen, askotan, epaileen aldageletan. Bakardade puntu bat sentitzen nuen, ze, uste dut aldagelak asko eragiten duela talde baten arteko harremanak estutzean. Jokoan ere, fisikoki desberdintasun handia dago emakume eta gizonen artean, eta egia da neska izanda, nolabait, inork baino gehiago erakutsi behar nuela sentitzen nuela sarritan. Athleticen hori guztia aldatu egin zen: lehenengoz emakumezkoen talde batean jokatzeko aukera izan nuen, eta hor ikusi nuen zer zen benetako talde bat izatea; aldagela oinarritzat duen talde bat. Hala ere, uste dut mutilen talde batean jokatu izanak gogorragoa egin nauela, beraz, positiboa ere izan da alde batetik.
Zelan jaso zenuen Athleticen deia?
Gogoratzen dut COVID garaian izan zela. Lezamara proba batzuk egitera joateko deia jaso genuen etxean. Joan nintzen, noski, eta oso pozik bueltatu nintzen etxera. Azken finean, nire ametsa zen eta hori betetzea zoragarria zen.
Lezamara heldu, eta denboraldiz denboraldi zeure bidea egiten joan zara.
Horrela da, bai. Mailaz maila joan izan naiz, talde desberdinetatik pasatuz. Gaur egun, Athleticeko nesken B taldearen parte naiz, baina denboraldiaurrea talde nagusiarekin egiteko aukera izan dut, eta, oraindik ere, asteazkenero eurekin entrenatzen jarraitzen dut, taldeko hirugarren atezaina izanik. Gainera, Lezaman sartu, eta diziplinarekin bat egin behar izan dut, presioarekin ere bai. Hasieran, gogorra izan zen, ze, momentura arte bizitakoa ez zen hurbiltzen Lezamako errealitatera. Futbola modu profesionalagoan ikusten hasi nintzen, lan egiteak duen garrantzia kontuan hartzen. Baina, era berean, horrek nire egunerokoan ere diziplina lortzen lagundu dit.
Athleticen filosofia esanguratsua da han eta hemen. Egunerokoan filosofia hori azpimarratuta duzuen zerbait da?
Bai. Lezamara entrenatzen joaten gara, baina hortik kanpo ere hainbat irteera eta ekintza egiten ditugu, eta horietan Athleticen balore desberdinak erakusten dizkigute. Kuadrilla hitza asko erabiltzen da Athletic deskribatzeko, eta gure egunerokoan ere horrela dela sentitzen dugu.
Esperientzia pila bat sartzen duzu motxilan, bizitzako beste hainbat egoeretan erabilgarriak izaten direnak.
Espainiar selekzioarekin joateko aukera ere izan duzu sarri.
15 urtez azpiko deialdian joan nintzen lehenengoz. Baina zorte txarra izan nuen horretan, eta, bigarren entrenamenduan lesionatu nintzenez, hortik kanpo gelditu nintzen. Hala ere, 16, 17 eta 19 urtez azpiko deialdietan ere aukeratuen artean egon izan naiz. Niretzat oso pozgarria da deialdi bakoitza, maila oneneko futbolariekin jokatzeko eta entrenatzeko aukera izaten dudalako, eta hor ikasitakoak Lezaman, egunerokoan, hobetzea ahalbidetzen dit. Jendea ezagutzeko aukera emateagatik ere ikaragarria da, baita egiten ditugun bidaiengatik ere. Finean, esperientzia pila bat sartzen duzu motxilan, bizitzako beste hainbat egoeretan erabilgarriak izaten direnak.
Talde hitza zuregain hartzen duzula aipatzen duzu.
Bai, guztiz. Atezaina izanda, zailagoa da minutuen kontua: edo jokatzen duzu, edo ez duzu jokatzen. Baina beti izan dut argi zelaian parte hartzeko aukerarik izan ez arren, taldeetan rol garrantzitsua dudala. Talde sentimen hori sortzearen parte naiz aldagela barruan eta harmailetan. Selekzioa izan da horren erakusle argia: ez ditut nahi izan ditudan minutuak izan, baina badakit nola edo hala ezinbestekoa naizela taldean. Horrek poztu ere egiten nau, eta aurrera jarraitzeko gogoz bete, baita konfiantza eman ere.
Denboraldi honetan fokua jarriz gero, zein helburu duzu finkatuta?
B taldean minutuak izatea gustatuko litzaidake. Aurreko denboraldian partiduen erdiak jokatu nituen, eta gustatuko litzaidake hori aurten gainditzea. A taldeari dagokionez, eurekin entrenatzen jarraitzea eta gutxinaka-gutxinaka gorantz joatea da helburua. Azken finean, B taldea formazio taldea da, eta, beraz, jokalari guztien hazkundea lortzea du helburu: A talderako jokalariak prestatzea. Horretarako, denek jokatzea lehenesten da. Gainera, taldeko hiru atezainak maila oso altuan gaude, hirurotako edonork jokatu dezake.
Nik txikitan gizonezko erreferenteak baino ez nituen, ez baitziren emakumezko futbolariak ezagutzen. Gaur egungo gazteek, ordea, Aitana Bonmati, Alexia Putellas edo Cata Coll bezalako erreferenteak dituzte.
Zelako pisua du psikologiak kirolean?
Berebizikoa. Konfiantza hitza azpimarratuko nuke, zalantza barik. Adibidez, nik aurrera egiteko neure buruarengan konfiantza behar dut, eta, askotan, hori lortzea zaila da, batez ere, lehen aipatutako diziplina eta presio hori izanda.
Emakumezkoen futbola gizonezkoen itzalpean egon izan da beti.
Eta horrelaxe jarraitzen du, baina aurrerapauso handiak eman dira. Nik txikitan gizonezko erreferenteak baino ez nituen, ez baitziren emakumezko futbolariak ezagutzen. Gaur egungo gazteek, ordea, Aitana Bonmati, Alexia Putellas edo Cata Coll bezalako erreferenteak dituzte, beste askoren artean. Bidea errazteko modu bat da, emakumezkook ere futbolariak izan gaitezkeela erakusteko.
