Unai Lekerika: "Gernikako txapelketa irabazteak sekulako konfiantza eman digu"
Gernikako Grand Slameko txapela jantzi zuen Unai Lekerika puntistak zapatuan (abuztuak 16), San Roke egunez. Aritz Erkiagagaz bikotea osatuta, begiz jota zeukan garaipena lortu zuela onartu du.
Unai Lekerika Gernika Grand Slameko txapelagaz. Eraman Jai Alai Gernika-Lumoko Jai Alai pilotalekuan eman zituen bere kirol ibilbideko lehen pausoak Unai Lekerika puntista gernika-lumotarrak, eta harmailak beteta zituen frontoi berean jantzi zuen Gernikako Grand Slameko txapela zapatuan (abuztuak 16), San Roke egunez; hirugarrena du, lehenengoa 2018an eskuratu baitzuen Iñaki Osa Goikoetxeagaz bikotea osatuta, eta azken biak Aritz Erkiaga lagun dituela lortu ditu, 2021ean eta aurten. Begiz jota zeukan garaipen berezia lortu duela onartu du.
Gernikako Grand Slameko txapela jantzi duzu aurtengoan ere. Zelan?
Pozgarria da, ze azken bizpahiru urteetan ez dut horrelako final garrantzitsurik jokatu, eta gogoa neukan Grand Slameko final bat jokatzeko. Gainera, Gernikan eta San Roke egunez finala jokatzea berezia izan da niretzat; duela bi hilabetetik buruan eduki dudan eguna zen. Eta, txapelketan gauzak ondo joan direnez, gozatu ahal izan dut: ligako partida biak ondo irabazi genituen, finalerdietan asko sufritu genuen, baina hori irabazita, begiz jota neukan egun eta final hori. Eta, egia esan, partida oso gogorra izan zen, baina irabaztea lortu genuen.
Erkiagagaz bikotea osatuta, irabaztea zen helburua, ezta?
Bai, baina pausoz pauso joan beharra dago. Ze, beste txapelketetan ere txapela lortza da asmoa, baina hasierako aurrez aurrekoetan kalera joan zaitezke. Hemen pauso guztiak ondo eman gura nituen: ligako norgehiagokak ondo prestatu eta horiek irabazi; gero, finalerdietan fokua jarri eta horretan gailendu; eta, azkenik, finala irabazi. Apurka-apurka joan beharra dago, baina Erkiagagaz tokatuta, egia da, aukera asko daudela finalera ailegatzeko, eta ondo jokatuz gero, txapela janzteko. Beste bi bikote gogor ere egon dira txapelketan: Barandika eta Gorka, eta Sorozabal eta Ladutxe. Hala ere, konfiantza izan dugu gure jokoan, eta bagenekien gure jokoa eginez gero aukera asko izango genituela irabazteko, eta horrela izan da.
Aritz Erkiaga eta Unai Lekerika Gernika Grand Slameko txapelagaz.Eraman Jai Alai
Hain zuzen ere, finalerdietan, Ladutxe eta Gorkaren aurka asko sufritu zenuten, hirugarren setean partida erabakiz.
Bai. Lehen seta eroso hasi genuen, gure jokoa eginez. 14-7koa jarri genuen, baina, askotan esaten den modura, azken tantoa da egiten zailena, eta hori gertatu zitzaigun. Bizpahiru akats egin genituen —normalean egiten ez ditugunak—, eta eurek konfiantza hartu zuten. Behera etorri ginen, urduritasuna nabaritu genuen, eta tantoak egiten joan ziren heinean, seta irabaz zezaketela sinetsi zuten eurek, hori lortuz. Gutxitan gertatuko da horrelako markagailuari buelta ematea, baina lortu zuten. Hala ere, atsedenaldian gure artean hitz egin genuen Erkiagak eta biok, eta gagenekien gure jokoa eginez gero aukera asko genituela irabazteko. Horregatik, lehenengo setean gertatutakoa ahaztu genuen, beldurrak eta kezkak alde batera utzi genituen eta bigarren setean arreta jarri eta aldea atera genuen. Hirugarrenean, beti dago urduritasuna, baina 4-0koa jarri genuen markagailuan eta irabaztea lortu.
Finalean, berriz, 2021ko Grand Slameko hiru protagonista aritu zineten: Erkiaga, Barandika eta zu. Eta finala ere, ordukoaren moduan, estua izan zen: 15-12 eta 15-12.
Bai, Barandikak Lopez zeukan bikote modura 2021an, eta Gorka aurten. Akordatu nintzen partidu hartaz. Hura ere borrokatua izan zen, azken momentura arteko parekatua. Eta, banekien zapatukoa ere halakoa izango zela, markagailuan ez zela alde handirik egongo. Gainera, Gorka joko zein fisiko aldetik zelan dabilen ikusita —Iparraldeko txapelketa batzuetan lehenengo sailkatu da eta maila onean ari da—, banekien partida gogorra izango zela. Barandika ere ederto dabil, pilota asko sartzen ditu, defentsa oso ona dauka, eta fisikoki txapelketako bikoterik gogorrena izan dira.
Gernika Grand Slameko podiuma.Eraman Jai Alai
Bi gernikarrak zeundeten finalean. Etxean geratuko zen txapela, bai edo bai. Harmailetan bataren eta bestearen aldeko oihuak entzuten ziren. Nola bizi izan zenuen?
Afizionatu mailan txapelketa asko jokatu ditugu batera urte luzez, eta Ameriketako Estatu Batuetara ere batera joan ginen, batera bizi ginen. Laguna dut Barandika, baina kantxa barruan lagun izatea ahaztu egiten da, bakoitzak bere lana ondo egin gura duelako, eta bakoitzak bere txapela irabazi gura duelako; gainera, herrian, San Roke egunez, frontoia beteta, sekulako giro eta beroagaz are gehiago nahi duzu txapela. Bakoitzak bere interesak zeuzkan eta nik gure jokoan jarri nuen arreta.
Finala estu joan zen, eta atzean sendo eutsi behar izan zenuen.
Partida hasi aurretik bagenekien Erkiagari pilota kentzen ahaleginduko zirela, niri atzera pilota gehienak bidaliz; izan ere, Erkiaga jokoan sartuz gero, aukera asko daude hark tantoa amaitzeko. Lan hori ondo egin zuten, ondo kendu zioten pilota Erkiagari, eta nik eutsi egin behar nuen. Nire helburua zen eustea eta eustea, eta ahal dela, jokoa menderatzen hastea. Ez zen erraza izan, baina tanto batzuetan lortu nuen hori, eta Erkiagak aurrean pilota hartu zuenean ondo amaitu zuen. Jakin genuen sufritzea tokatzen zitzaigula, eta norgehiagoka osoa parekatua izan zen, inork ez zuen abantailarik hartzen. Hiruzpalau tantokoa izan zen partiduko alderik eta handiena. Tentsioa nabaria zen, alerta egoeran geunden; ez genuen akatsik egin nahi.
“Erkiagak ondo irakurtzen ditu aurrez aurrekoak, eta zentzu horretan asko laguntzen duen pilotaria da”
Azkenaldian batera jokatu ez duzuen arren, bikote sendoa osatu duzue Erkiagak eta zuk, elkar ondo ulertuz.
Azken bizpahiru urteetan ez dugu elkarregaz jokatu, baina elkar ondo ezagutzen dugu, bai kantxatik kanpo, bai kantxan. Badakit Erkiagak zelan jokatzen duen. Beragaz jokatzea ez da erraza, presio puntua ere badaukazulako, baina badakizu hiruzpalau gauza ondo eginda, aukera asko dituzula irabazteko, ze oso ondo ulertzen ditu partidak, badaki zein estrategia erabili behar den momentu bakoitzean. Ondo irakurtzen ditu aurrez aurrekoak, eta zentzu horretan asko laguntzen duen pilotaria da.
Iparraldean ere beragaz ariko zara aste hauetan: Biarritzeko Urrezko Xisterako finalean, Donibane Lohizuneko Nazioartekoetan (gaur jokatuko dute Olharan eta Gorkaren aurka) eta Pau Cupen.
Kasualitatea izan da, biok sailkatu garelako postu berean, aurrelari eta atzelarien artean, eta horrek bikotea osatzea eragin du. Ondo etorriko zaigu Gernikan batera aritu izana, ze Gernikako txapelketa irabazteak sekulako konfiantza eman digu, partida zaila aurrera ateratzea lortu genuelako, asko sufrituta gainera. Eta, aste honetan, partida gogorrak ditugu, batez ere, gaurkoa eta biharkoa. Ea Gernikako Grand Slametik atera ditugun gauza positibo horiek balioan jarri eta baliatzen ditugun.
Horrelako finalak irabazteak, txapela ez ezik, indarra ere ematen dute, ezta?
Bai. Lehen esan bezala, azkenaldian ez dut horrelako final garrantzitsurik jokatu, Donibane Lohizuneko kiniela formatuko finala kenduta (tanto bakarragatik galdu zuen), eta sekulako gogoa izan nuen finala lehiatzeko. Gainera, aurreko urteekin alderatuta, aurtengo denboraldian nahiko erregular aritu naiz. Aurrekoetan lesioak izan nituen tarteka eta ezin izan nuen nire mailarik onena topatu. Aurten, baina, erregularra izan nahi nuen, gorputzak ondo erantzutea gura nuen, eta, momentuz, ondo ari naiz. Ez daukat inongo minik, muskuluak kargatuta bai, baina minik ez, eta pozik nago.
Unai Lekerika Gernika Grand Slameko txapelagaz.Eraman Jai Alai
Hain justu, ligako sailkapena da erregulartasun horren seinale. Oraindik Iparraldeko txapelketetako puntu mordoa jokatzeko dauden arren, ligan 5. postuan zaude kokatuta, 11.280 puntuagaz, Erkiaga, Urreisti, Basque eta Gorkaren atzetik. Atzelarietan, hirugarren postuan zaude. Zein da helburua?
Ligako sailkapen hori denboraldiko erregulartasunak ematen du, eta hor ikusten da urte osoan nor ibili den ondo. Iparraldeko masterretan, Donibane Lohizuneko Grand Slamean, Gernikan… ondo jokatu dut, eta postu hori lortzea eragin dute. Egia da, baina, denboraldian zehar ez dudala sailkapen hori askorik jarraitu, txapelketaz txapelketa lan ona egitea izan baita nire helburua, baina badakit atzelarien artean hirugarren postuan nagoela. Hala ere, oraindik puntu asko daude banatzeko, eta uste dut Iparraldeko hiru grand slametan puntu asko lortuz gero, atzelarien artean lehenengo edo bigarren sailka naitekeela, eta pozgarria litzateke hori, horrek Donostiako Final Fourrean Erkiagagaz jokatzea edo bera finalera arte saihestea ekarriko lukeelako. Hala ere, oso pozik nago rankig horretan hor goian egoteaz, eta ea aste eta erdi hau ondo doan eta hor goian amaitzen dudan. Helburua, momentuz, Iparraldeko lehiaketetan maila ona ematea eta txapela lortzea da, beraz.
“Polita da gazteek duten ilusioa ikustea, gogotsu etortzen baitira frontoira, eta horrek norbera ere motibatzen du, etorkizunean zesta-puntak jarraituko duela ikusten duzulako”
Zesta-puntaren egoerari begiratuz gero, udan frontoiak beterik ikusi dira. Nola nabaritzen duzu zaletasun hori kantxatik?
Frontoiak, bataz beste, %80 %90 bete dira uda honetan, eta hori, duela urte batzuetako zesta-puntaren egoera ikusita, oso pozgarria da. Publiko berri asko ikus daiteke harmailetan, frontoiak betetzen ari dira, eta zesta eskoletan ere nabaria da hazkundea. Ez dakigu noiz arte eutsiko duen olatu honek, baina duela 10-15 urte eskolak eta frontoiak nola zeuden ikusita, nik uste dut bide onean goazela.
Eskolak ere, beteta daude. Zuk Jai Alain entrenatzen zenuenean, ordea, oso gutxi zineten zesta-puntara jokatzen zenutenak. Aldea nabaria da.
Gure belaunaldiei erreparatuz gero, Barandika 1990ekoa da, eta ni 1994koa. Gure belaunaldien artean ez dago beste pilotaririk. Eta, nire ondoren ere, Urko (anaia) eta Unda izango dira hurrengoak, gu baino sei-zazpi urte gazteagoak. Orain, berriz, belaunaldi bakoitzeko zazpi-zortzi pilotari egon daitezkeela ikusten da, eta hemendik urte batzuetara nabarituko da hori. Gero eta pilotari gehiago egongo dira, maila hobea egongo da, eta hori pozgarria da denontzat. Guk beti izan ditugu entseatzeko arazoak, bikoteak topatu beharra, eta hori etorkizun batean ez da arazoa izango, jendea egongo da.
Umeei zure afizio eta ofizioa irakasteko lanean ere bazabiltza. Zelan bizi duzu belaunaldi arteko transmisio hori?
Zortez, Jai Alaiko atzeko horman aritzen gara arratsaldeetan entseatzera datozen gazteei zesta-punta irakasten. Polita da gazteek duten ilusioa ikustea, gogotsu etortzen baitira frontoira, eta horrek norbera ere motibatzen du, etorkizunean zesta-puntak jarraituko duela ikusten duzulako. Itxaropena sortzen du. Zesta-puntari ikusgarritasuna eman zaio azken urteetan: telebista sartu da eta medio ezberdinek ere lekua eman diote kirolari, eta horrek eragina izan du.
“Frontoiak beteta ikusten dira, baina oinarrian ere gauza batzuk hobetu behar dira”
Espero zenuen horrenbesteko hazkundea izatea zesta-puntak?
Lehen 10 hilabetez Ameriketako Estatu Batuetan egoten ginen lehiatzen, eta bi hilabetez etortzen ginen etxera. Telebistan ere hiru partida eskaintzen zituzten, eta egunkarietan ia ez zen ezer agertzen. Gaur egun, bestelakoa da egoera: partida kopuru zabala eskaintzen da telebistan eta medioetan ere agertzen da zesta punta, eta horrek jendeak kirol hau gehiago jarraitzea eragin du. 2016an joan nintzen ni Ameriketako Estatu Batuetara jokatzera, eta udan etxera bueltatzerakoan, hasi nintzen nabaritzen udetan giro ona zegoela Gernikako frontoian, nahiz eta hori egun jakin batzuetan bakarrik gertatzen zen, eta Gernikan bakarrik. Baina etxeko giro hori ikusteak itxaropena eman zidan, eta etorkizun batean zesta-punta beste frontoi batzuetara zabal zitekeela pentsatzen hasi nintzen. Nire buruan hori imajinatzen nuen, eta azkenean egi bihurtu da, urte osoko zirkuitu bat sortuz, gainera. Hala ere, oraindik ez gaude horrenbeste pilotari zirkuitu horretan sartuta, eta espero dut urteekin, hori zabaltzen joatea eta gero eta pilotari gehiagori horretan aritzeko aukera eskaintzea. Ze, zenbat eta pilotari gehiago egon, orduan eta kalitate hobea nabarituko da partidetan. Denontzako da seinale ona hori.
Etorkizunari, beraz, esperantzaz begiratzen diozu.
Esperantza badut, baina badaude hobetu beharreko kontuak ere. Adibidez, saskigile gutxi daude, eta kontrara, gero eta ume gehiagok ari dira zesta-puntan jokatzen. Hala, umeen arazoa nagusia hori izatean da: zestak lortzea. Badabiltza horri bueltak ematen, horren aurrean zer egin daitekeen pentsatzen, baina oraindik lana dago egiteko. Frontoiak beteta ikusten dira, baita zaletuak badaudela ere, baina oinarrian ere gauza batzuk hobetu behar dira, eta horrek urte batzuk igarotzea eskatuko du.
